برایش نوشتم برگرد و در من بمیر ، بعد برو ...

برایش نوشتم .. چرا فکر کردی که
عشق هم بماند برای بعد ؟
نوشتم ... راستی چرا هیچ کس
نمی تواند هوش و حواسم را از یاد تو پرت کند ؟
نوشتم ... چرا همه جانم به لب می رسانند و باز
بر می گردم سر حرف اول ... همان ابتدای نبودنت ..
نوشتم ... چرا هیچ خیابانی از یادت کوتاه نمی آید ؟
چرا در هر ملودی سهم مختصری از خیال تو جا مانده است ؟
نوشتم لابد مُرده ای اما
این طبیعت آدمی است که مرده اش را تا
خود به خاک نسپارد ، مرگش را باور نمی کند ..
نوشتم برگرد و در من بمیر ، بعد برو ...

حمیدرضا هندی